En dan werd mijn verhaal te groot...of mijn buikske te klein!

Afgelopen nacht lag ik te woelen in mijn ziekenhuisbedje. Ik lig hier al twee weken en dat net met de feestdagen... Maar nu wordt het te veel, te groot voor mezelf en zo is dus deze blog ontstaan.

Al jaren kom ik af en toe in het ziekenhuis. Ik heb het Ehlers-Danlos Syndroom en ben daardoor rolstoelgebonden. Nu al 11 jaar, dus op zich is dat helemaal niet meer zo bijzonder voor me. Ik ga best vrolijk rollend door het leven!

Nu lukt het me de afgelopen periode niet meer om te eten en de afgelopen maand eigenlijk helemaal niet meer. Als ik al eens kan knabbelen van een beschuitje, dan heb ik al heel wat bereikt. Dat kon zo natuurlijk niet blijven duren. De dokters hebben dan ook beslist dat er een sonde moet komen want mijn lichaampke heeft uiteraard iets nodig om op verder te kunnen. Nu wilt momenteel mijn maag niet mee dus moet die sonde door mijn buik geplaatst worden zodat mijn maag met rust gelaten wordt. Vandaag neem ik dus afscheid van mijn ongeschonden buik. Dat verklaart meteen ook de foto! ;-)

Ik weet niet of ik klaar ben voor een leven met een slang in mijnen buik. Veel keuze heb ik niet. Het is dat of doodgaan op termijn. Tja, dan kies ik dan toch maar voor de slang. Het zal mijn leven drastisch veranderen want zo'n slang komt met onderhoud! Ook voor de ingreep ben ik een beetje angstig. Normaalgesproken plaatsen zo'n ding onder een 'roesje' maar laat het een EDS dingetje zijn dat roesjes niet zo goed werken of zelfs niet werken. Laat ik jullie dat vertellen in een volgende post! ;-)

#perspectief #vernieuwing #verandering