Half jaar later, geen hap verder...

We zijn nu 11 juli 2020, een half jaartje verder dan de eerste post in deze blog. Ik kwam er gewoon niet toe om iets te schrijven. Al een halfjaar voel ik me uitgeput, moe, volledig energieloos. Heb ik dan nu plots wel meer energie? Nee hoor... Eigenlijk zelfs helemaal niet. Het verhaal wordt gewoon zo groot dat ik straks niet meer weet hoe het zit en dan kunnen jullie misschien niet meer volgen! ;-)

Wat is er gebeurd in dat half jaar?

Wel, heel veel en helemaal niets. Zes keer werd ik aan die voedingssonde geopereerd. Dwz tot zes keer toe krulde het stukje dat van mijn maag naar mijn dunne darm gaat op in mijn maag en dat diende steeds weer onder narcose terug geplaatst te worden. De laatste keer werd een andere soort sonde gebruikt, eentje die speciaal uit Zweden kwam en op maat werd voorzien. Met deze sonde zou alles eindelijk goed komen en zou ik eindelijk kunnen beginnen aansterken. Dat is ook nodig want ik weeg nog maar 53kg en dat is met mijn 1m73 niet genoeg.

Helaas...

Momenteel lig ik al weer bijna twee weken in het Uza. Het braken wil maar niet stoppen, de buikpijn is heel erg fel en over de misselijkheid ga ik niet een beginnen! Gelukkig zit de sonde deze keer wel goed. ;-) Gisteren heeft prof. De Schepper beslist om het ballonnetje van de sonde leeg te laten zodat ik minder druk in mijn maag ervaar. Het plan is nu om nog een zevende keer een nieuwe sonde te plaatsen, maar deze keer rechtstreeks in mijn dunne darm zodat mijn maag rust krijgt en ik hopelijk ook! :-)

(de foto hieronder is van de Zweedse sonde, die trouwens licht geeft in het donker!)